White Lies!

Oké, één keer in de zoveel tijd moet ik het even over muziek hebben. Ik weet het, ik ben geen recensent, maar ik houd wel van goede muziek! Daarom moet ik het er soms even over hebben. Deze keer is White Lies aan de beurt!

Ik heb ze leren kennen op Rockin’ Park dit jaar. Toen kende ik ze eigenlijk nog niet eens. Zonde eigenlijk want achteraf (en nu ik alle nummers ken helemaal) had ik die dag heel erg graag met elk nummer mee willen schreeuwen. Waarmee vergelijk je nou White Lies? Ik vind ze het meeste lijken op the Editors en misschien ook soms wel op Interpol. Maar voor mij heeft White Lies nog net even een beetje extra. Wat dat is? Geen idee! Misschien is het die soort van galm, misschien zijn het de uithalen, misschien zijn het de deuntjes en misschien is het dat ook wel allemaal. Ik weet het echt niet. Wat ik wel weet is dat ik ze erg tof vind! Als ze weer in de buurt zijn ga ik zeker weer proberen om kaartjes te bemachtigen!

Vorige week heb ik de cd “To lose my life” gekocht, van White Lies natuurlijk. Want ik vind dat als je een artiest echt goed vind en je de cd gedownload hebt, dat je dan ook gewoon de cd moet kopen. Waarom niet? Zij blij en ik blij! Inmiddels heb ik ook die alweer een aantal keer gehoord, eigenlijk zet ik hem gewoon elk moment van de dag op! Erg gave cd vind ik het. De beste nummers? Na 15x (in 1 week) luisteren: “Unfinished business”, “The price of love”, ”Farewell the the fairground”, “Death” en “A place to hide”. Eigenlijk blijven er niet eens zo heel veel nummers meer over op de cd. En ook die nummer luister ik erg graag naar.

Voor degenen die helemaal niet van (deze) muziek houden: Sorry voor deze post! Voor diegenen die wel van (deze) muziek houden zou ik hem zeker eens gaan luisteren!

Bron foto: Flickr. Photo door: Jallo Faber